Της μαθήτριας Παγανού Ανθής
Τη Δευτέρα, 23 Δεκεμβρίου 2019, μαθητές της Γ΄Λυκείου συγκεντρωθήκαμε νωρίς το πρωί για να οργανώσουμε τις προμήθειες που προσέφεραν μαθητές ολοκλήρου του σχολείου για τους πρόσφυγες του καταυλισμού των Διαβατών. Κούτες και μεγάλες σακούλες γέμισαν από μια τεράστια ποικιλία τροφίμων, ειδών υγιεινής, υποδημάτων και ρούχων (γυναικείων, ανδρικών και παιδικών). Μετά από μεγάλη προσπάθεια να οργανώσουμε με σωστό τρόπο όλα όσα είχαν μαζευτεί, τα φορτώσαμε σε αυτοκίνητα και με την συνοδεία του διευθυντή και των καθηγητών του σχολείου, τα μεταφέραμε στον καταυλισμό. Εκεί αντικρίσαμε μια τραγική εικόνα: εκατοντάδες άνθρωποι, ντυμένοι με απλές μακρυμάνικες μπλούζες, οι περισσότεροι χωρίς πανωφόρι, στέκονταν στην είσοδο του καταυλισμού, ο οποίος δεν θύμιζε με τίποτα τόπο διαμονής ανθρώπων. Το μόνο που έκανε αντιληπτή την παρουσία ανθρώπων στην περιοχή ήταν μια απαίσια μυρωδιά, που μας ακολουθούσε όπου και αν πηγαίναμε και με δυσκολία αναπνέαμε, και οι μικρές σκηνές και τα containers, μέσα στον ασφυκτικό χώρο των οποίων έμεναν ολόκληρες οικογένειες. Η Συντονίστρια της Εκπαίδευσης του καταυλισμού μας υπέδειξε ένα μικρό κτίριο στην αποθήκη του οποίου συγκεντρώσαμε όλα τα πράγματα. Καθώς περνούσαμε μέσα από τις σκηνές, παιδάκια που έπαιζαν ανέμελα μεταξύ τους, σαν να μην αντιλαμβάνονταν την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν, σταματούσαν μόλις μας έβλεπαν και με χαμόγελα στα πρόσωπά τους μας χαιρετούσαν με ένα ευδιάθετο «γεια σου!» που φυσικά έκανε και εμάς τους ίδιους να χαρούμε.
Στο γραφείο της, η Συντονίστρια της Εκπαίδευσης μας έδωσε πληροφορίες για τον καταυλισμό: «Φιλοξενούμε 1.200 ανθρώπους αυτή τη στιγμή, διαφόρων εθνικοτήτων. Παλαιότερα υπήρχαν Σύριοι, οι περισσότεροι όμως έχουν φύγει. Τώρα, το μεγαλύτερο ποσοστό είναι Κούρδοι και Αφγανοί, που μεταφέρθηκαν εδώ από τα νησιά και τη Μόρια.»
Όταν την ρωτήσαμε για την παρουσία των αστυνομικών στον καταυλισμό, απάντησε πως έρχονται κάθε λίγες μέρες, συγκεντρώνουν τους ανθρώπους, ελέγχουν αν έχουν χαρτιά ή όχι και καταγράφουν τον αριθμό των ατόμων που παραμένουν στον καταυλισμό. Ορισμένες φορές χρειάζεται να παρέμβουν και σε τυχόν εντάσεις.
«Υπάρχουν συχνά συγκρούσεις, καθώς φιλοξενούμε ανθρώπους με διαφορετική εθνικότητα, πολιτισμό και αντιλήψεις,» αναφέρει, «ωστόσο ένας από τους στόχους μας είναι να αμβλύνουμε αυτές τις αντιθέσεις. Έτσι, όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως εθνικότητας διδάσκονται την ίδια ώρα και στον ίδιο χώρο. Τις πρώτες μέρες υπάρχουν εντάσεις, ωστόσο πολύ γρήγορα καταφέρνουν να γίνουν πολύ καλοί φίλοι.»
Σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών, μας πληροφόρησε πως υπάρχουν μόλις 25 σχολεία στην Δυτική Θεσσαλονίκη που δέχονται προσφυγόπουλα. «Συναντάμε αντιρρήσεις κυρίως από τους γονείς, που απαιτούν βιβλιάρια υγείας, καθώς δεν πιστεύουν πως τα παιδιά είναι εμβολιασμένα. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν ισχύει, καθώς όλα τα παιδιά που φιλοξενούμε έχουν εμβολιαστεί από το ΚΕΕΛΠΝΟ.»
Όπως μάθαμε, λειτουργεί νηπιαγωγείο και εντός του καταυλισμού, στο οποίο τα παιδάκια πηγαίνουν με μεγάλη χαρά. «Είναι πολύ χαλαροί άνθρωποι και συνηθίζουν να κοιμούνται ως αργά. Ωστόσο, τα παιδάκια ξυπνάνε τους γονείς τους από νωρίς για να τους ετοιμάσουν και να μην αργήσουν στο σχολείο». Τα παιδιά μαθαίνουν πολύ γρήγορα τα ελληνικά, τα οποία μιλάνε με ευκολία μετά από λίγους μόλις μήνες. Πέρα όμως από αυτό, οργανώνονται και εκδρομές σε κινηματογράφους και θεατρικές παραστάσεις. «Είναι κάτι εντελώς καινούργιο για αυτά. Πίσω στην πατρίδα τους με δυσκολία έβλεπαν ακόμα και αυτοκίνητα. Πολλοί Κούρδοι δεν ήξεραν καν πώς να γράφουν και να διαβάζουν. Καταλαβαίνετε ότι τα ερεθίσματα που δέχονταν ήταν πολύ περιορισμένα. Εδώ, οι βόλτες ακόμα και στις μη κεντρικές περιοχές της Θεσσαλονίκης, όπως στους Αμπελόκηπους, τα κτίρια, οι άνθρωποι, τα θεατρικά έργα και οι ταινίες που παρακολουθούν είναι κάτι τελείως πρωτόγνωρο για αυτά και χαίρονται με τις νέες εμπειρίες τους.»
Παράλληλα με τα σχολεία λειτουργούν και οι Δομές Υποστήριξης Προσφύγων (ΔΥΠ), για τα μεγαλύτερα παιδιά που προσαρμόζονται πιο δύσκολα, αλλά και για τους ενήλικες. Εκεί, μαθαίνουν να μιλάνε ελληνικά, να ζωγραφίζουν και να πλέκουν, δραστηριότητες που τους κρατάνε απασχολημένους. Ωστόσο, οι υπόλοιπες εντός του καταυλισμού εγκαταστάσεις είναι ελλιπείς και οι συνθήκες υγιεινής ανύπαρκτες, κάτι που θέτει σε κίνδυνο την υγεία των ανθρώπων.
Πριν φύγουμε, η Συντονίστρια της Εκπαίδευσης μας ευχαρίστησε για την προσφορά μας, τονίζοντας πόσο σημαντική είναι η κινητοποίηση πάνω στο ζήτημα. «Πριν έρθω να εργαστώ εδώ, οι μόνες γνώσεις μου για το πρόβλημα περιορίζονταν σε όσα παρουσίαζαν τα ΜΜΕ,» μας λέει, «Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί πραγματικά την κατάσταση αν δεν επισκεφτεί το βράδυ τον καταυλισμό και δει τους ανθρώπους χωρίς κάποια προστασία από το κρύο, να προσπαθούν να ζεσταθούν καίγοντας ό,τι βρουν μπροστά τους. Μόνο τότε συνειδητοποιείς τις άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν.»
Θα ήταν καλό λοιπόν να αισθανθούμε τυχεροί και ευγνώμονες που αυτές τις γιορτές θα τις περάσουμε με τους αγαπημένους μας, σε ένα τραπέζι γεμάτο φαγητό στο ζεστό μας σπίτι, και να μην θεωρούμε τα μικρά πράγματα της ζωής δεδομένα, γιατί για πάρα πολλούς ανθρώπους, όχι απλά δεν είναι δεδομένα, αλλά θεωρούνται πολυτέλειες.
Τέλος, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους τους μαθητές που συμμετείχαν με την προσφορά αγαθών και χρόνου στην προσπάθεια αυτή, καθώς και τους καθηγητές και τον διευθυντή του σχολείου μας που διοργάνωσαν την όλη ενέργεια. Σας ευχόμαστε ολόψυχα καλές γιορτές!